Edukacja formalna w niewystarczający sposób włącza młodzież z mniejszymi szansami w procesy edukacyjne. Wykorzystanie narzędzi pozaformalnych jest na niskim poziomie. Brakuje spójności edukacyjnej pomiędzy sektorem formalnym, a pozaformalnym. Z kolei edukacja zdrowotna jest pomijana w działaniach edukacyjnych obu sektorów. Kompetencje dbałości o swoje zdrowie (fizyczne i psychiczne) należy obecnie do kluczowych kompetencji młodych ludzi i bezpośrednio wpływa na ich szanse edukacyjne i przyszłe życie. Stąd potrzeba wypracowania narzędzi holistycznej edukacji zdrowotnej, włączającej partnerów lokalnych, indywidualne działania oraz wszystkie sektory edukacji. Edukacji włączającej w projekcie sprzyjać będą również: oparcie narzędzi także na językach narodowych, aspekty zdrowia psychicznego, społecznego i środowiskowego oraz stymulowanie aktywności społecznej.
Sektor edukacji to nie tylko edukacja formalna, ale także cały obszar edukacji pozaformalnej dla których stosowanie standardów jakości jest słabo upowszechnione. Bazując na poprzednich doświadczeniach dostrzegliśmy chęć rozwoju tych podmiotów i potrzebę wprowadzania nowych, coraz wyższych standardów.
„Child welfare education” jest terminem wciąż bardzo słabo znanym w Polsce, a zasady, które promuje, nie należą do priorytetów edukacyjnych, w przeciwieństwie do Norwegii. Odwołując się do holistycznego ujęcia zdrowia, uważamy, że zapewnienie bezpieczeństwa przestrzeni edukacyjnej jest fundamentem jakości i skuteczności procesu edukacji.
Dalsze priorytety uwzględnione w projekcie to:
– brak aspektów zrównoważonego rozwoju integrującego wymiar środowiskowy i społeczny w narzędziach edukacyjnych,
– niedostateczna promocja równości szans kobiet i mężczyzn w polskich organizacjach pozarządowych i słabe wykorzystanie dobrych praktyk innych krajów,
– słabe włączanie nowych technologii w edukację i wykorzystanie otwartych zasobów, – niski poziom merytoryczny innowacji pedagogicznych i mała skuteczność szkolenia edukatorów.